Jak to będzie później? Jak to będzie, kiedy ja będę na emeryturze?

Patrzę na moich bliskich i komunikaty w mediach i zaczynam mieć coraz więcej lęków przed starością. Ciągle słyszymy: Społeczeństwo się starzeje, co mamy z tym zrobić? Jak zająć się osobami starszymi? Czego potrzeba starszym osobom?

Tego typu pytania, stwierdzenia wcale nie zachęcają do bycia uśmiechniętym seniorem, których widzimy na zdjęciach z reklam telewizyjnych - wręcz odstraszają. Szczególnie w małych społecznościach. Pochodzę z małego miasta, młodzi od lat wyjeżdżali stąd za pracą w różne miejsca Polski i świata. Sama jestem tego przykładem. Wyjechałam z domu rodzinnego zaraz po studiach, mieszkam, pracuję i żyję w dużym mieście. Teraz z perspektywy lat mam taką refleksję – co ja mogę zrobić dla moich bliskich, którzy dzielnie żyją z dnia na dzień, jak pokazać im, że każdy kolejny dzień może być fajny i że spacer, czy robienie tego co się lubi może mieć sens. 

Przyjeżdżam do domu rodzinnego i widzę wokół same starsze osoby. Ciężko im budować siebie, ponieważ wychowano ich tak, aby żyli dla innych: dla dzieci, dla wnuków, dla chorego męża lub żony – zawsze dla kogoś…Jak zacząć żyć dla siebie po wszystkich złych i dobrych doświadczeniach losu? Nie mam odpowiedzi na to pytanie, ale szukam. Właściwie, przygotowując się do swojej emerytury mam same pytania. Rozpoczynam pisanie bloga, na stronie mojej firmy, która powstała kilka lat temu. Zamysł stworzenia firmy był prosty i oczywisty: przygotować się do starości. Mam nadzieję, że stawianie tych pytań i interakcja w czytelnikami, pomoże mi szukać odpowiedzi na stawiane tutaj pytania.